برخی بر این باورند که کتاب معروف "جوزف استیگلیتز": "جهانی سازی و نا خوشایندی های آن"، اثر
جانبدارانه در انتقاد از سیاست های صندوق بین المللی پول است و برخی دیگر، آن را به عنوان نوشته ای نقادانه از حقیقتی تلخ و موجود از اشتباهات (؟) یا خرابکاری های تعمدی می ستایند. هر چه باشد، جنبه ای از وقایع آن در امروز بسیار زنده می نماید و فرصت تجربه ای همزمان وجود دارد: بحران بدهی های یونان.
وقایع و اتفاقات گذشته که نقش صندوق را پررنگ می کند کم نیست، ولی از این میان چند تا هست که بسیار بزرگ و مثال زدنی شده: شاید بزرگتر از همه برای بحران 97 آسیا، و بحران، ورشکستگی دولت آرژانتین باشد، و از این دست. چیزی غیر از فشار اقتصادی و انتقال شرکتی در میان این بحران ها و مداخلات "صندوق" مشترک است، و آن فشار اجتماعی و نارضایی های عیان از سیاست های ریاضت اقتصادی "صندوق" است. برای مثال همه شاهد شورش های خیابانی و اعتراضات گسترده در برابر سیاست های صندوق در یونان بوده اند، ولی شاید خیلی ها خودکشی های فراگیر را در کره جنوبی را اندکی بعد از هجوم بحران و انتقال گسترده شرکتهای کره ای به شرکتهای غربی را به یاد نیاورند: کره، کشوری که به قول خیلی ها قربانی نا حق نظام باز ارزی و بد بینی نسبت به همسایه هایش شد. حکایت این کشور ها هیچ دست کمی از تراژدی تمام عیار، با اشک و آه و درد ناروا ندارد. و اینجا با این مقدمه می خواهم به وجه "تصویری" ماجرا برسم: وجه تحقیر کننده و خرد کننده این دخالت، یا همان نگاه سنگین صندوق.
دو تصویر زیر، دو مدیر صنودق بین المللی پول را نشان می دهد در حال وام دهی به کشورهای بحران زده. اولی ماهاتیر محمد رییس جمهور مالزی در حال دریافت وام صندوق در اوج بحران جنوب شرقی آسیا و پذیرش سیاست ریاضت اقتصادی. دومی: جورج پاپاندرئو در اجلاس هشتم مارس با سایر دول اروپایی و "صندوق" برای منظوری کاملا مشابه: دریافت وام و قبول طرح ریاضت اقتصادی برای کشورش یونان. و کنارش، "کریستسین لاگارد" رییس صندوق با ژستی موکدا طلبکارانه. تحقیر رواداشته شده به هر دو رییس جمهور در هر دو عکس گویای همه چیز هست. واقعا گویای همه چیز و شاید حتی گویای نگاهی با باور برتری ارزش زندگی ها و ترجیحات و "جانهایی" بر زندگی ها، ترجیحات و جان های دیگر.
1997
1997
2012
