پایان جهان آنگونه که می شناسیمش- بخش پایانی

[ادامه از پست قبل]

ظرف چند سال بعد، اقتصاد جهان به وضعیتی گرفتار می شود که اقتصاد دانان آن را رکود بزرگ دوم خواهند خواند. بیکاری سر به فلک می زند، دولت ها که دیگر راهی برای اعمال سیاست های مالی برایشان نمانده هیچ ازشان بر نخواهد آمد جز آنکه با راه حل های باقی مانده، هر چه بیشتر اوضاع را به قهقرا ببرند: اول با وضع تعرفه ها و دوری از تجارت آزاد، و دوم با مسابقه کاهش ارزش پول داخلی. همچنان که اقتصاد جهان جزیره ای تر می شود و تجارت رنگ می بازد، اجلاس سازمان تجارت جهانی هم عایدی نخواهد داشت جز وعده های تو خالی برای افزایش همکاری بینابین.

معدودی از کشور ها از این سلاخ خانه مالی جان سالم به در خواهند برد. این کشور ها سه ویژگی مشترک خواهند داشت: قروض عمومی کم، وابستگی اندک به صادرات و عواید آن، و نهاد های مالی مقاوم. در نتیجه برزیل و هندوستان شبیه بهشت می شوند، هر چند در این اوضاع، چشم انداز رشدشان بر اثر بحران جهانی به شدت کاهش یافته است.

 مانند رکود بزرگ قبلی، عواقب سیاسی بحران عمیق تر و ادامه دار تر است. از هم پاشی اتحادیه اروپا اققی جدید از سیاست خارجی را در قاره ترسیم خواهد کرد. فرانسه و آلمان برای ایفای نقش مرکزی و محوریت در اروپا وارد رقابت خواهند شد و در آن سوی بازی کشور های کوچک تر اروپایی قرار خواهند گرفت. احزاب میانه رو به خاطر حمایتشان از اروپای واحد در همه جا و اغلب انتخابات به راست و چپ تند رو می بازند و دولت های ملی گرا شروع می کنند به بیرون انداختن مهاجران.

برای کشورهای دور و نزدیک، اروپا دیگر سردمدار دموکراسی نیست. دولت های عربی هر چه بیشتر به سوی تشکیل حکومت های خودکامه پیش می روند. در آن سوی دریاها، جنگ مواضع میان چین و امریکا کار را به منازعه نظامی می کشد: نبرد های دریایی جسته گریخته یا فراگیر در اطراف دریای چین: نوید دهنده جنگ تمام عیار.

سالها بعد، از مرکل، که چهره ای کنار افتاده و مهجور شده، می پرسند که به آیا فکر نمی کند باید تصمیمات متفاوتی می گرفت یا کار های دیگری می کرد؟ هر چند، چه دیر شده برای متاسف بودن، یا تغییر زنجیره حوادثی که دیگر به تاریخ پیوسته.

سناریوی دور از ذهنی است؟ شاید، ولی نه چندان نا محتمل.

--

تصویر: اجلاس یورو 2012- آنگلا مرکل (آلمان)، فرانسوا اولاند (فرانسه)، ماریو مونتی (ایتالیا) و ورنر فاینمن (اتریش)